Olağanlar ve olağandışı olanlar
İnsan ruhunun derinliklerinin karmaşık sırrını çözmeye çalışan, korkuların kökenine inmeyi romanlarının baş amacı haline getiren ünlü Rus yazar Dostoyevski der ki, iki tür insan vardır; olağanlar ve olağandışılar. Olağanlar yer içer, neslin devamını sağlarlar, ama asla mutlu olamazlar, çünkü korkaktırlar, korkak oldukları için risk yüklenmezler, risk yüklenmedikleri için acı çekmezler; acı yoksa mutluluk da yok, der ve ekler aynı şekilde risk yoksa başarı da yoktur. O yüzden bu tür insanlar mutlu ve başarılı olmazlar. Bir de olağan dışı insanlar var, diyor usta. Bunlar ise diğerlerinin tersine hem mutlu hem başarılı olurlar, çünkü cesurdurlar, cesur oldukları için risk yüklenirler, risk yüklendikleri için acı çekme potansiyelleri vardır, dolayısıyla mutlu ve başarılı olurlar. Gel gelelim olağan insanlar sadece korkak değil aynı zamanda kıskançtırlar. Ellerinden gelse olağan dışı insanları asarlar sonra da başsız kaldılar diye onların heykellerini dikip yaslarını tutarlar. Uygarlık eğer bu güne bu haliyle gelmişse bu olağan dışı insanların sayesinde olmuştur.
İmamoğlu’nun olağan dışı durumu
İmamoğlu bu metafora göre olağandışı bir kişiliktir. Beylikdüzü gibi bir yerden yükselerek İstanbul gibi bir büyük dev şehri kazandı, hem de bir başbakan ve bir cumhurbaşkanına karşı, hem de iki defa, birincide 14 bin olan farkı, ikincide kararlı ve korkusuz duruşuyla 814 bine çıkartarak başardı. İşte tam bu noktada iktidar İmamoğlu’ndan korkmaya başladı. Bu noktadan itibaren onu saf dışı bırakmanın peşine düştü. Hizmetlerini engelledi, bütçesini kesti, müfettiş üstüne müfettiş gönderdi, suçluları istihdam etmekle itham etti, bunlardan hiçbir şey çıkaramayınca başka yollara saptı.
İç İşleri Bakanı çıkıp “İstanbul Belediye’sinde 650 terörist var” dedi. Peki, varsa gereğini niye yapmıyorsun diye sorulduğunda verecek bir cevap bulamadı. Eğer öyleyse, gereğini yapmayarak suç işlemiyor mu bu iç işleri bakanı. Müfettişler bir şey çıkartamadı, bu da tutmadı, bu kez daha ağır yönelimlere giriştiler ve hukuksuzluktan medet ummaya başladılar, yargıyı kullanarak, eften püften gerekçelerle dava açtılar. Bu dava İmamoğlu’nu sahanın dışına atmak için adım adım örüldü. Çünkü İmamoğlu’ndan kokuyorlar. Onu siyaseten durduramayınca hileye başvurdular…
Köşe yazısının tamamını aşağıdaki linkten okuyabilirsiniz.
