İkiyüz yılda, “dinden ayrıldık. Böyle oldu.” safsatasıyla, ağır ağır ve özellikle Türklere büyük bedeller ödeterek batırılan bir imparatorluktan, tam da “bu defa ayağa kalkamazlar” düşüncesi yerleşirken, yüz yılda değil birkaç yüzyılda bir ancak gelen bir dahi tarafından bir ulus devlet olarak kuruldu Türkiye Cumhuriyeti. Ve Batı da, Doğu da, emperyalizme ilk ve belki de son kez en büyük darbeyi vuran bu Cumhuriyeti, hele onun kurucusu Mustafa Kemal ile onun adını taşıyan “Kemalizm”i hiç sevmedi. Hala da sevmez. On yıl kadar önce bir AB Büyükelçisi bana “Kemalizm” diye söze başladığında, “Neden hiç sevemediniz Kemalizm’i? Kemalizm aslında sizin Batı uygarlığı dediğiniz değerleri savunur ve onları benimser.” dediğimde yüzüme bir garip bakmıştı, “İşte bu da anlamadı.” der gibi. Aslında o büyükelçi, Kemalizm’i, onların temsil ettiği emperyalizmi yere vurduğu için sevmiyordu ve bunu benim anlamadığımı düşünüyordu.
Köşe yazısının tamamını aşağıdaki linkten okuyabilirsiniz.
