Sevgili Okurlarım
İnsan yaş aldıkça yaşadığı ve gördüğü olayların sayısı artıyor. Bir de gündemi oldukça yoğun bir ülkede yaşayınca bunlar kat be kat artıyor.
Ben belli bir yaşa geldim. Yaşamımda toplum olayları, birkaç darbe, sayısını hatırlayamadığım devalüasyon , kazalar, doğumlar, vefatlar gördüm. Bir insanın hayatında olabilecek herşeyi gördüğümü zannettiğimde Covid epidemisi geldi. Arkadaşlarım ile konuşurken yıllarca evde kalmanın zorluğunu hissettik.
Yıllarca rahat evimizde kalırken şikayet ettik. Sokağa çıkma yasağı kalkınca çılgınlar gibi kendimizi açık havaya attık. Oh dünya varmış artık kalan günlerimizi rahat geçiririz diye düşünürken Büyük Felaket geldi. Bundan önce birkaç deprem yaşamıştım. İstanbul defalarca sallanmıştı. Sakarya ve Gölcük gelince ne büyük yıkımlar diye çok üzülmüştük. Geçen yazımda yazdığım gibi konvoy ile Adapazarına gitmiş, yıkımı yerinde görmüştüm.
Ama maalesef en son depremi aklımız alamıyordu!!! Bu kadarını ne düşünmüş ne de görmüştük.
Televizyondan saat saat olayları takip edip elimizden geldiğince destek olmaya çalışıyorduk!!!
Ama hala Anlayamıyorum!!!
Depremin ilk günleri yardım neden gitmedi ??
Hala Anlayamıyorum!!!
Köşe yazısının tamamını aşağıdaki linkten okuyabilirsiniz.
