Utanıyorum
Sözcükleri seçmek, derlemek, sıraya koymak, eklemlemek… Hayli az yazıyı yazarken bu kadar zor olmuştur benim için. Üzgünüm, dikenler boğazımda; cam kırıkları ciğerimde. Toz duman enkaz ruhum, eziliyorum, bükülüyorum. Bu yazıyı yazıyor olmaktan, yazmak durumunda kalmaktan sancıyor her zerrem. Utanıyorum, bu manzarayı gördükçe utanıyorum.
Yitenler, kalanlar
6 Şubat günü meydana gelen deprem felaketinde hayatını kaybeden tüm vatandaşlarımızın yeri ışık olsun. Ailesini, yakınlarını, dostlarını kaybeden tüm vatandaşlarımızın başları sağ olsun. Yaralanan tüm vatandaşlarımıza geçmiş olsun. Bu yıkımın kucağında evini, işini, ocağını kaybeden tüm vatandaşlarımıza geçmiş olsun. Cumhuriyet tarihinin en vahim felaketlerinden birini yaşıyoruz, memleketimize, hepimize geçmiş olsun.
İyi ki varsınız
Doğrudan afet bölgesinde canını dişine takarak çalışan, tüm gayreti bölgedeki depremzedelerimize yardım etmek olan hangi kurum varsa, hangi STK organizasyonu varsa, hangi gönüllüler varsa; uzaktan doğru bilgi akışını sağlamak, koordinasyonun sağlanmasına katkı sunan kim varsa hepsine yürekten teşekkür ediyorum. Bu topluma dair olan umutlarımızı yeşerten görüntülerin kahramanları sizlersiniz. İyi ki varsınız, biz iyi ki varız.
Bu bizim borcumuz
Böylesine büyük bir felaketin ortasındayken, siyaset konuşmak, toplumsal eleştiride bulunmak zamanı değil diye düşünenlere katiyen ama katiyen katılmıyorum. Bunu dillendirenler ya bu iktidarın payandalığına soyunmuştur ya da hayli saftır. Bugün içinde bulunduğumuz durum tamamen politiktir. Eğip bükmenin, makyajlamanın alemi yok. İşte bu yüzden bugün yaralarımızı sarmak için bir yandan elimizden gelen tüm gayreti gösterirken bir yandan da bu gerçekle yüzleşmek zorundayız. Bu bizim yitirdiğimiz canlara borcumuz…
Köşe yazısının tamamını aşağıdaki linkten okuyabilirsiniz.
