Görevinden işinden kendi isteği ile ayrılmak anlamına gelen istifa müessesesi bizim gibi toplumlarda genel olarak pek çalışmaz. Bizde genel olarak daha iyi bir iş için sahip olunan işten ayrılmak için kullanılan bir müessesedir. Ancak ruhu gereği bir mesuliyet şuuruna da işaret eder. Türkiye’de bu mesuliyet sebepli istifalar en çok futbol takımlarındaki teknik direktörlerde görülür.
Neden böyledir diye düşündüğümüzde “takım tutar gibi” şeklinde fiilimize yerleşmiş ve siyasete de uyarlanmış olan ifadeyi çok da doğru kullanmadığımızı görürüz. Taraftar takım tutar, takımı yönetenleri sadece başarılı iken tutar. Başarısız olduklarında da onlara baskı yapar ve statlar istifa sesleri ile çınlar.
Oysa siyasette partileri tutar, o partileri yönetenler başarılı olsa da olmasa da, partisinin başında kalır. Partililer partilerinin yönetiminden memnun olmasa da herhangi bir baskı uygulama şansı yoktur. Futbolla benzer olan durum başarı kriterinin rakibi yenmek olmasıdır ne yazık ki. Oysa tarafı tutulması gereken aslında devlet ve millettir. Başarı kriteri de devletin doğru idare edilebilmesi ve milletin menfaatine olan şeylerin yapılması olmalıdır.
Bu konularda başarısız olana halk istifa et diyebilmelidir ki kendi menfaatini düşündüğü kesin olsun.
Ama aslında buna da gerek kalmadan çalışabilen istifa müessesi en ideal olanı. Yani kişinin mesuliyet şuuru ile kendi kararıyla baş vuracağı bir müessese olması, “Yapamadım, yanlış yaptım, eksik yaptım” diyerek istifa edebilmesi.
Bunun ise ön koşulu mesuliyeti başkasında aramaktan vaz geçmek de yatıyor. Görev tanımları içinde üzerine düşen bir şeyde eksiklik olan birinin bu eksikliği dışarıdan sebeplere bağlaması da aslında o sebeplerle gerektiği gibi baş edemediği anlamına gelir…
Köşe yazısının tamamını aşağıdaki linkten okuyabilirsiniz.
