Meydan, er meydanı. Dürüstlük, akıl, bilim, doğrular ve artık susanılmış adalet. Doğup, büyüdüğümüz hem de semtimiz olan mekânlarda, üstüne üstlük cadde boyunca üniversiteli gençlerin, geçmişte de birbiri ile “Temiz bir ülke adına” geçtiği yollar. Çünkü oraya en yakın yer, İstanbul Üniversitesi.
Neticede mevzu, gelecek ve öncelik hep gençler. İki kural ihlâli vardı ve hepsi de esas yerde. Napolyon Bonapart, Dünya bir ülke olsa başkenti İstanbul, olurdu dediği yerin, tam ortası. Evliya Çelebi’nin Seyathânemesi’nde bahsetmiş olduğu, tarihi gerçeklerle; Kanuni Sultan Süleyman’ın tahta geçmesini istediği ve erken vefat eden oğlu için dönemin baş mimarlığına yükselmiş, Mimar Sinan’a özel sipariş ettiği Cami. Kanuni Sultan Süleyman, Mimar Sinan’dan bir Cami ister, adı Şehzadebaşı olur, adını erken vefat eden Şehzade Mehmet’ten alır. Burası olsun diye gösterilen yer, yeşil renkli, tılsımlı taştır. Çünkü Mimar Sinan İstanbul’un orta yeri, merkezi olduğu noktayı işaret eder. Yeşil güzel rengi ile bugün dahi Dede Efendi sokağının ayrımında hemen İBB binasının karşı çaprazında yer alır. İstanbul, Fatih İlçesi, Saraçhane’de.
15 Aralık günü oldukça erken saatlerinden itibaren, meydanda henüz hazırlıklar yapılırken gittim. Tılsımlı Taş’a ve aydınlık bir ülke için dokundum. Öyle ya kimler kimler geçti, güzide İstanbul’dan. Ne canlar yandı, ne haksızlıklar yaşandı. Ve ne çok gözyaşı. İki kural ihlâli demiştik; biri iki kez ispatlanmış, seçilmiş İstanbul Belediye Başkanına haksız suçlama ve karar verilmesi. İkincisi, konu hakkında olayı inceleyip, karar vermeye yetkili üç Hukuk Profesörünün kararına uyumsuzluk. Bunlardan biri de Prof.Dr.Adem Sözüer, tam da İstanbul Üniversitesinden. Ayrıca Âdem Hoca, öğrencileri tarafından da çok sevilen ve her yıl eşi ile birlikte Türkiye’de haksızlıklara karşı, farkındalık katarak “Suç ve Ceza Film Festivali” organizasyonunu uluslararası olarak yöneten bir aydın. İki ihlâl bunlar, ama temelde günlerdir gündemi oluşturan, herkesin akıl ve ruh sağlığını bozan “Tarikatlar” meselesinde iki yıldır neticelenemeyen mesele, İBB Başkanına karar çıktığı gün, yakalanarak neticelendiriliyor. Haberi yapan gazeteci, Timur Soykan tehdit edilirken Çağlayan Adliyesinde, tarikat mensuplarından üç, beş kişi “ Azgın azınlık suçlaması” diye olayı ret ediyor. Haberi yapan gazeteci, mağdurun adını gizli tutarken aynı TV kanalının farklı bir gazetecisi, akşam yorum programında mağdurun adını deşifre ederek konuşuyor. Bunlar olurken Aksaray yönünden kapatılan ve bomba ihbarı geldiği için aramalar yapılarak geçilmeye çalışılan alana, aydınlık isteyen halk, üstüne yağmura rağmen toplanıyor. Artık yetti, diyor. Aynı akşam TV ekranlarında bol bol yine konuşuldu ama bir şeyi unuttular, o da neredeyse, yeter artık, diyen aydınlık isteyen halk toplanırken; dakikalar kadar uzak mesafesinde olan Fatih semtinin bir diğer kolu ve mevzu olan olaylara sebep olanların lokasyonlarının bulunduğu yer olmasıydı.
Gelelim konuşmalara; görülüyor ki tüm bürokrasi çizgilerinden uzak bir “Meral Abla” oluşmuş. Ne güzel! Netice de Ana Muhalefet Partisi Genel Başkanı, yurt dışında iken altılı masanın bir ayağı olarak, Ankara’dan atlıyor, Saraçhane’ye geliyor. Koşuyor, sarılıyor. Oldukça üzgün olduğu görünen, Sayın Dilek İmamoğlu’nu, adeta ailenin görümcesi gibi teskin etmeye çalışıyor. Peki, sabah olduğunda, halkın karşısına çıkarken ne oluyor? Altılı masa, temsilcileri olarak erkekler bir tarafta yürürken, en kenar kısımda Dilek İmamoğlu’nun yanında ve koluna girmiş şekilde kadraja giriyor. İstanbul İl Başkanı, Canan Kaftancıoğlu değil Meral Abla! Orada. Çünkü Ekrem Başkan, öyle hitap ediyor ve kürsüye davet ettiğinde ise selâmlama kısmı da ilginç, bildik, kafa kafaya, baş selâmı geliyor. Sonra yine ekranlara sıcacık, samimi bir konuşma yansıyor.
Yazının tamamını okumak için tıklayınız
