Büyük deprem sadece 10 kenti değil, tüm ulusu mahvetti, ama ne var ki “ateş sadece yine düştüğü yeri yaktı…” Hem de öyle bir yaktı ki, yeniden toparlanıp ayağa kalkmak sadece depremzedeler için değil hepimiz için çok zor olacak. Asla unutmayacağımız bu acıyı şu anda hep birlikte yaşıyoruz, içtiğimiz sudan, başımızı koyduğumuz yastıktan, üstümüze çektiğimiz yorgandan bile utanıyoruz. Gülümsemek şurada dursun, geleceğe dair umut beslemek artık çok zor, hatta imkansız. Beynimizde sürekli çınlayan soru şu:
-Depreme nasıl oldu da böyle hazırlıksız yakalandık? Bu felaketin geleceğini bile bile nasıl gafil avlandık?
Peki bu soruyu biz kendimize sora sora nereye varabiliriz? “Yapabileceğimiz ne vardı da yapmadık?” sorusunun muhatabı biz miyiz? Yoksa başımızdakiler mi?
Ama başımızdakiler “kader planı” diyorsa, Cumhurbaşkanlığının Resmi Sitesinde vatandaşın, Erdoğan’a sarılarak “sen kara gün dostusun, peygamberi seviyorsun, başımıza ne gelirse gelsin senden vazgeçmeyeceğiz” videoları (*)yayınlanıyorsa bu soruları sormaktan artık vazgeç mı geçsek dersiniz?
Peki, bize adeta “ölen öldü, kalan sağlar bizimdir” demeye getirenlere de yanıt vermeyelim mi?
Bu yıl seçimde (yapılabilirse tabii!) ilk kez oy kullanacak gençlere AKP propagandası içeren mektuplar gönderilmiş ya, onu kastediyorum. (**)
Köşe yazısının tamamını aşağıdaki linkten okuyabilirsiniz.
